Tekstaro de Esperanto

Parto de unu teksto en kolekto de Esperantaj tekstoj

Listo de ĉiuj partoj  ⇐ Al la antaŭa parto  Al la posta parto ⇒ 

Artikoloj el Monato

La bazan tekston origine enkomputiligis Flandra Esperanto-Ligo

Kreis la Esperantan tekston: diversaj personoj

La unuaj 216 artikoloj estas ĉerpitaj el la TTT-ejo de Monato: http://www.esperanto.be/fel/mon/. La postaj 1028 artikoloj devenas de la kolekto "monato3.tar.gz" enretigita de Edmundo Grimley-Evans: http://homepage.ntlworld.com/edmund.grimley-evans/tekstaroj.html.

La artikoloj el "monato3.tar.gz" estis en pluraj diversaj formoj, kaj devis esti sufiĉe multe prilaboritaj. Verŝajne ne ĉiam temas pri la definitiva formo, kiun la artikolo havis, kiam ĝi aperis en Monato. Povas eĉ esti, ke en iuj okazoj la artikolo finfine tute ne aperis en la gazeto. Iafoje povas esti, ke aperas ĉi tie tekstopartetoj, kiuj estis nuraj notoj inter la redaktantoj, kaj kiuj neniam estis intencitaj por publikigo. Ialoke testopartetoj estas forigitaj, kiuj ŝajne havis sencon nur kune kun (mankantaj) akompanaj diagramoj, bildoj aŭ tabeloj.

La artikoloj el "monato3.tar.gz" havas ĉi tie "(xml:)id"-atributon ("monatotri-001000" ĝis "monatotri-007999"), kies cifera parto egalas al la artikolnumero en la origina kolekto.

Proksimuma verkojaro: 1997-2003

Redaktoro: Guido Van Damme /

Funebro sen dio

Profunde ĉagrenis min la letero de Henry Palmer (MONATO, 1999/11, p. 4), sub la titolo “Funebro sen dio”. Neniu tolerema homo permesus al si publike insulti la anojn de alia religio, sed ial la homoj sentas sin absolute liberaj kritiki ateistojn. Mi mem kaj miaj familianoj estas ateistoj. Kiam mia patro mortis, ni tre ame kaj zorge aranĝis la funebran ceremonion, kun paroladoj pri li, mallongaj eltiraĵoj el liaj plej amataj muzikaĵoj ktp. Kvankam ni ĉiuj opiniis, ke li ne plu ekzistas kaj ne scias pri tio, kion ni faras por li, ni tamen deziris doni al li la funebran ceremonion, kiun li estus volinta ricevi.

Poste unu el miaj ortodoksaj judaj parencoj diris, ke ĝi estis la plej bela funebra ceremonio, kiun ŝi iam ajn ĉeestis. Certe, ŝi ne sentis, ke la okazaĵo estis “malplena kaj iamaniere senemocia”, kiel Palmer skribas. Kompreneble, estas tre dolorige pensi, ke homo, kiun oni amis, ne plu ekzistas. Estus multe pli agrable imagi, ke li aŭ ŝi transiris al iu alia mondo. Sed, tutsimple, mi ne kredas tion. La fakto, ke estas pli plaĉe kredi difinitan aferon, ne en si mem igas ĝin vera.

Anna LÖWENSTEIN, Italio